Yes,Life Is Beautiful,but.......

           गुजरात राज्याकडे जाणाऱ्या राष्ट्रीय महामार्गावर पालघरच्या अलीकडे मस्तान नाका लागतो. नवीन बांधलेल्या महाकाय फ्लायओव्हर पुलामुळे हा फाटा लक्षात येत नाही. पालघर शहराकडे जायचे असल्यास पुलाच्या सुरूवातीला असलेल्या बायपास रोडवरून डावीकडे वळावे लागते. वाडा-भिवंडीसाठी याच नाक्यावर उजवीकडे जाणारा रस्ता आहे.                या रस्त्यावर प्रवास करताना डोंगररांगांत कोहोजगडाचे मनोहर दर्शन होते. अशेरीगड मात्र राष्ट्रीय महामार्गावर मेंढवण खिंडीत वसलेला आहे. आपण या दोन्ही गडांची भटकंती करूया………... ⭐कोहोज-अशेरीगड पदभ्रमण⭐               कोहोजगडावर जाण्यासाठी अंभई गावाच्या अलीकडे असणाऱ्या आंबगावपाशी उतरावे लागते. या गावाच्या वेशीपासुन रानवाटा सुरू होतात.  त्यातून वाट शोधावी लागते. वाटेत बऱ्याच ठिकाणी स्क्री(बारीक खड्यांची सुकी माती) आहे, त्यामुळे चढताना सावध रहावे लागते. धोका पत्करायचा नसेल, तर तिथल्या गावकऱ्यांची मदत घेऊन गड चढावा लागतो.                 ही चढाई आरामात करायची झाली तर तीन तास लागतात. या वाटेवर (उन्हाळ्यात आलात तर) करवंद, जांभळं भरपुर खायला मिळतात.                कोहोजगडावर पाऊल

          वड पौर्णिमेचा सण गेल्याच महिन्यात साजरा झाला. या सणानिमित्ताने एका दोस्ताने पाठविलेली व्हिडिओ क्लिप पाहिली. एका बुजुर्ग काव्यरसिकाने त्यात कविता सादर केलीय.           या कवितेतील भाष्य खट्याळ आहे. ते ऐकुन मला चार शब्द लिहावेसे वाटले……….. 💐आजची सावित्री आणि वटवृक्ष💐             पारंपारिक सण आणि उत्सव उत्साहात साजरे करणारी आपण हौशी माणसं आहोत. हा उत्साह आपण वर्षभर टिकून ठेवतो. आपल्या सणांच्या मांदियाळीमध्ये आषाढात साजरी होणारी वड पौर्णिमा येते.               या दिवशी विवाहेश्चू तरुणींपासुन ते नवविवाहिता, जेष्ठ, वयोवृध्द व सवाष्णी महिला साऱ्याजणीं  मिळून वटवृक्षाची पूजा आणि व्रत-वैकल्ये कर्तव्यभावनेने करण्याची परंपरा आहे. आपल्याला पती चांगला मिळू देत, असं साकडं विवाहेश्चू तरुणी वडापुढं घालते. तर विवाहिता महिला आपला पती जन्मोजन्मी आपल्यालाच लाभु देत, त्याचे आयुरोग्य कायम चांगले राहू देत, अशी वडरुपी परमेश्वराकडे प्रार्थना करते.              परंतु आजचे वास्तव काहीसे वेगळे आहे. तरूण मुलगी कुटुंबातील ज्येष्ठ मंडळींच्या इच्छेखातर त्यांनी समोर आणलेल्या मुलाला पती म्हणुन स्वीकारते. स्

                नामा म्हणे विठो |  भक्तिच्या वल्लभा  |          ठाव आम्हा द्यावा |  चरणांपासी  ||  || संत नामदेव || (संत नामदेव यांनी ३ जुलै १३५० रोजी पंढरपुर येथे समाधी घेतली)           

          मुंबईतील जुन्या आणि प्रसिद्ध असलेल्या ‘ एशियाटिक सोसायटी ऑफ मुंबई ‘ या संस्थेच्या अभ्यास दालनात तासनतास ग्रंथ वाचन व अभ्यास करणाऱ्या दुर्गाताई भागवताना पाहण्याचे भाग्य मला पुर्वी अनेकदा लाभले. ही थोर विदुषी अधून मधून चहा-कॉफी प्यायला कॅन्टीनमध्ये देखील दिसायची. त्यावेळी तेथल्या कर्मचाऱ्यांशी औपचारिक बोलणे सोडले तर दुर्गाताई अबोल व्यक्तिमत्वाच्या लेखिका होत्या.                दुर्गाताईंचे प्रसिध्द पुस्तक ‘पैस’ व ‘ऋतुचक्र’ माझ्या परिचयाचे होते. त्यापैकी ‘ऋतुचक्र’ या पुस्तकाविषयी थोडे सांगत आहे…….. 💐ऋतुचक्र – एक सुंदर साहित्य लेणे💐 लेखिका – दुर्गा भागवत, प्रकाशक – पॉप्युलर प्रकाशन.          मराठी साहित्यसृष्टीतील मान्यवर लेखकांच्या मांदियाळीमध्ये दुर्गा भागवतांचे नाव अग्रस्थानी आहे. चिकित्सक वृतीच्या दुर्गाताई भागवतांनी विविध विषयांवर विपुल लेखन केलेले आहे. लोककला, इतिहास, तत्वज्ञान, निसर्ग, भारतीय संस्कृती, धर्म इत्यादी विषयांवरील त्यांची मराठी तसेच इंग्रजी भाषेतील पुस्तके प्रसिध्द आहेत.              ‘ऋतुचक्र’ हे दुर्गाताईंचे पॉप्युलर प्रकाशनाने १९५६ साली

               स्वातंत्र्य पुर्व काळात समाज आणि देशासाठी आयुष्य झोकून देणाऱ्या कितीतरी थोर विभूती आपल्या देशात होत्या. पूज्य साने गुरुजीही त्यात अग्रणी होते.                       संवेदनशील मन असलेले साने गुरुजी साहित्यिक होते. त्यांनी कविता, देशभक्तीपर गीते, कथा- कादंबऱ्यांचे विपुल लिखाण केले आहे. अश्रूंचे थेंब माणसाच्या आयुष्यात किती महत्त्वाचे असतात, याचे भावपूर्ण वर्णन त्यांनी ‘ अश्रू ‘ या कवितेत केलेले आहे.                       ११ जून हा साने गुरुजींचा स्मृतीदिन (मृत्यु साल १९५०) आहे. त्यांना श्रद्धांजली अर्पण करीत ही कविता येथे सादर करीत आहे……….. 💐अश्रू💐 नको माझे अश्रू कधी नेऊ देवा हाचि थोर ठेवा माझा एक बाकी सारे नेई धन-सुख-मान परी हे लोचन राखी ओले माझे रूप मज अश्रू दावितात हेचि तातमात प्राणदाते अश्रू माझे थोर ज्ञानदाते गुरू अश्रू कल्पतरू माझे खरे अश्रूच्या बिंदूत माझा सुखसिंधु नको तो गोविंदु कधी नेऊ इवलासा अश्रू पर्वत बुडवी जीवाला चढवी मोक्षपदीं इवलासा अश्रू परी वज्रा चुरी पाषाणाचे करी न

       एका ऑफिसमध्ये घडलेल्या दुर्दैवी घटनेचे हे कथारुप आहे. ही घटना पाहणाऱ्या निष्क्रिय आणि सक्रिय व्यक्तीरेखा या जगात आहेत, याची जाणीव झालेला कथानायक माधव काहीसा अस्वस्थ झाला आहे…………. 💐चीड💐           काल ऑफीसमध्ये घडलेला प्रकार माधवच्या डोक्यातून अजून गेला नव्हता.           तसे त्याच्या डोक्यावर काही आभाळ कोसळले नव्हते. मात्र त्या घटनेची अस्वस्थता माधवला अद्याप सतावत होती.            ऑफीसमध्ये भरूचा नावाचा टायपिस्ट आहे. बिचारा पायाने अपंग आहे. रोज स्वतःच्या विशेष स्कूटरने ऑफिसला येतो. अपंगाना मिळणारी उशीरा येण्याची व लवकर जाण्याची सवलत कधीही न घेणारा हा सज्जन माणूस काल चक्क बाहेरून आलेल्या बाईकडून नाही नाही ती बोलणी खात होता !           ऑफिसमध्ये नेहेमी सर्वांशी चांगलं वागणारा-बोलणारा भरूचा काल अगदी हतबल अवस्थेत झालेला माधवने बघितला.           काल खूप तमाशा झाला ऑफिसमध्ये. पण शेवटी माधवच्या सिनिअर ऑफिसर प्रधान व मांजरेकरबाई पूढे झाल्या, त्यामूळे वातावरण निवळले.           ३८/४० च्या वयाची एक बाई भरुचाकडे काल भेटायला आली होती. ती भरुचाच्या पूर्व परिचयातली असावी. दोघे सुरुव