💐💐कथाघर💐💐

       एका ऑफिसमध्ये घडलेल्या दुर्दैवी घटनेचे हे कथारुप आहे. ही घटना पाहणाऱ्या निष्क्रिय आणि सक्रिय व्यक्तीरेखा या जगात आहेत, याची जाणीव झालेला कथानायक माधव काहीसा अस्वस्थ झाला आहे………….

💐चीड💐

          काल ऑफीसमध्ये घडलेला प्रकार माधवच्या डोक्यातून अजून गेला नव्हता.

          तसे त्याच्या डोक्यावर काही आभाळ कोसळले नव्हते. मात्र त्या घटनेची अस्वस्थता माधवला अद्याप सतावत होती.

           ऑफीसमध्ये भरूचा नावाचा टायपिस्ट आहे. बिचारा पायाने अपंग आहे. रोज स्वतःच्या विशेष स्कूटरने ऑफिसला येतो. अपंगाना मिळणारी उशीरा येण्याची व लवकर जाण्याची सवलत कधीही न घेणारा हा सज्जन माणूस काल चक्क बाहेरून आलेल्या बाईकडून नाही नाही ती बोलणी खात होता !

          ऑफिसमध्ये नेहेमी सर्वांशी चांगलं वागणारा-बोलणारा भरूचा काल अगदी हतबल अवस्थेत झालेला माधवने बघितला.

          काल खूप तमाशा झाला ऑफिसमध्ये. पण शेवटी माधवच्या सिनिअर ऑफिसर प्रधान व मांजरेकरबाई पूढे झाल्या, त्यामूळे वातावरण निवळले.

          ३८/४० च्या वयाची एक बाई भरुचाकडे काल भेटायला आली होती. ती भरुचाच्या पूर्व परिचयातली असावी. दोघे सुरुवातीस हळूहळू आवाजात बोलत होते.

          ऑफिस स्टाफमधील बहुतेकजणांचे लक्ष त्या दोघांकडे होते.

          भरुचा टायपिंगचे काम करीत तिच्याशी हळू आवाजात बोलत असताना अचानक त्या बाईचा आवाज वाढला. ती भरूचाला ओरडून म्हणाली, ‘तू माझ्याशी लग्न कर !’

          हे ऐकल्यावर ऑफिसातला सारा स्टाफ चक्रावला !

          हातातली कामं बाजूला ठेवून सारेजण त्या दोघांकडे पाहू लागले.

          त्या बाईच्या बोलण्यावर भरूचा गप्प राहिला ! त्याने फक्त रागाने तिच्याकडे पाहिले.

           मग तो टायपिंग करू लागला.

           बाई अजून संतापली. तिने पुन्हा आवाज चढवला !

           भरूचाच्या अबोल चेहेऱ्यावरची अस्वस्थता सगळ्यांना दिसत होती.

           बाईचे उलट सुलट प्रश्न संपत नव्हते.

           हे एकतर्फी भांडण बघायला आजूबाजूच्या सेक्शनमधली मंडळी यायला लागली.

           बाईचा वाढलेला नॉन स्टॉप आवाज भरूचावर काहीच परिणाम करीत नव्हता.

           त्याचे टायपिंग काम न बोलता चालले होते.

          मग जमलेल्या स्टाफमधील एक व्यक्ती म्हणाली, ‘अरे, त्या सिक्युरिटी स्टाफला तरी बोलवुन घ्या.’

          जमलेल्या काही बायकाही म्हणू लागल्या, ‘हो, बोलवा सिक्युरिटीला लवकर, नाही तर ही बाई आणखी तमाशा करेल ऑफिसमध्ये.’

          भरूचा व ती बाई यावर काही बोलले नाहीत. ते आपल्याच नादात होते.

          काही वेळाने दोन सिक्युरिटी वॉचमन आले. त्यांनी सारा अंदाज घेतला.

          मग ते दोघांना समजावू लागले.

          भरूचा हू की चू न करता मान खाली घालुन काम करीत राहिला.

          ती बाईदेखील मख्ख चेहरा करून वॉचमनकडे दुर्लक्ष करीत बडबडत राह्यली.

           एक बाई वॉचमनना बोलली, ‘अहो, समजावत काय बसलाय तुम्ही ? हाताला धरून बाहेर काढा तिला.’

           दुसरा वॉचमन भरूचापाशी येऊन म्हणाला, ‘अहो, तुम्ही समजवा बाईंना, नाहीतर दोघे ऑफिसच्या बाहेर तरी जाऊन बोला.’

          मग भरूचा काहीही उत्तर न देता उठून उभा राह्यला.

          एवढ्यात पहिल्या वॉचमनने त्या बाईचा हात धरला व तिला ओढायला सुरुवात केली !

          बाई संतापली. तिने आपला हात लगेच सोडवून घेतला आणि ओरडून त्याला बोलली,

          ‘शरम नही आती ? लेडीजका हात पकडता है ? इडियट !’

          तो झटक्यात मागे झाला.

          माधवच्याच ऑफिसमधल्या दातेचे या भांडणाकडे बारीक लक्ष होते.

           दाते इब्लिस माणूस. तो सरळ त्या बाईजवळ गेला.

           काही कळायच्या आत दातेने बाईच्या थोबाडीत लगावली !

           वर दाते तिला म्हणू लागला, ‘तुझ्याशी लग्नच करायचेय ना ?’

           ‘मी करतो ना तुझ्याशी लग्न, करतेस ?’

           सगळे चपापुन दातेकडे बघु लागले !

           सारे आक्रीतच घडत होते.

           ती बाई खुप भडकली. दातेला ती म्हणाली, ‘तू चूप बैठ. अभी मै तेरी पोलीस कंप्लेन्ट करती हुं......’

           फिदी फिदी हसत दाते तिला म्हणाला, ‘चल जायेंगे पोलीस स्टेशनमे, चल ना.’

           त्याला अडवीत इतका वेळ गप्प बसलेल्या सिनिअर ऑफिसर प्रधानबाई पुढे आल्या.

           त्यांनी दातेला सुनावले. ‘दाते, काहीतरी भान ठेवून वागा. शोभते का तुम्हाला हे वागणे ?’

           दातेला ही अपेक्षा नव्हती. तो गप्प बसला आणि मागे झाला.

           प्रधानबाईंनी त्या बाईला समजावत स्वतःच्या कॅबिनमध्ये नेले.

           ‘बैठो आप.’ म्हणत तीला खुर्चीत बसवले.

           भडकलेली बाई एकदम शांत झाली !

           प्रधानबाईंच्या असिस्टंट मांजरेकर कॅबिनमध्ये आल्या.

           त्यांनी त्या बाईला, ‘ हे पाणी घ्या बघू, ’ असे म्हणत पाण्याचा ग्लास दिला.

           बाई नॉर्मल झाली होती. शांतपणे ती पाणी प्याली.

           भरूचा मात्र गप्प होता. दुरून तो सारे पाहत होता.

           दरम्यान दोन पोलिस हजर झाले !

           त्यांना पाहून दातेला स्फुरण आले !

           तो पोलिसांना म्हणाला, ‘ही ऑफिसच्या बाहेरची बाई इथे येऊन इथल्या स्टाफला सतावतेय.

           बिचारा भरूचा अपंग आहे. तो काहीही उलटून बोलला नाही तिला. तरी तिने इथे तमाशा केलाय.’

           त्यावर एक पोलीस दातेला म्हणाला, ‘आता आम्ही बघतो काय ते.

           प्लिज, तूम्ही सगळे आपापल्या सेक्शनला जा…..’

           मग सगळा स्टाफ तेथून बाजूला झाला.

           दुसऱ्या पोलीसाने त्या दोघांना सूचना केली, ‘तुम्ही दोघेही आता पोलीस स्टेशनला चला.

           तिथे साहेबाच्या पुढ्यात काय सांगायचे ते तुम्ही सांगा.’

           दोघेही तेथून हालत नव्हते !

           मग त्या पोलिसाने आवाज वाढवला, ‘चला, चला, उठा…’

           भरुचा निमूटपणे उठून निघाला.

          ‘हा, हा, मै आती हूं ना पोलीस स्टेशनमे, चलो……’ असे म्हणत ती बाईही निघाली.

           ते दोघे पोलिसांबरोबर निघून गेले.

           मग काही बायकांत हलक्या आवाजात कुजबुज चालू झाली.

          माधवच्या पुढ्यात घडणाऱ्या या घटना त्याला अस्वस्थ करीत होत्या.

          माधव प्रधानबाईंचा असिस्टंट. तो बाईंच्या कॅबिनमध्ये गेला.

           प्रधानबाईंना तो म्हणाला, ‘प्रधानबाई, तुम्ही पुढे झालात म्हणून बरे झाले, नाहीतर त्या दातेने अजून

           काही तरी केले असते.’

           त्यावर मांजरेकर लगेच म्हणाली, ‘काय त्याची हिंमत, चांगलाच थोबडावला असता मी दातेला.’

           ‘बिचाऱ्या बाईला चारचौघात मारून, वर तिला घाण भाषेत बोलतो म्हणजे काय ?’

           माधव म्हणाला, ‘ तुम्ही दोघींनी पुढे होऊन त्या बाईला शांत केलेत, चांगले काम केलेत तूम्ही.’

           आता प्रधानबाई बोलल्या, ‘मला आज जास्त चीड आली, ती जमलेल्या बायकांची. अगदी चवीने त्या भांडण बघत राहिल्या. त्यांना गंमत वाटत होती ! पण आम्ही नाही हे बघू शकत.

           एखाद्या बाईचा चारचौघात अपमान करतो हा माणूस ? असतील त्या दोघांमध्ये काही वाद.

           अशा वेळी आपण त्यांना समजावयाचे, की त्या बाईला मारायचे ? घाण भाषेत बोलायचे ?’

            माधव पुन्हा त्यांना म्हणाला, ‘तुम्ही दोघींनी आज पुढे होऊन खरोखर एक चांगले काम केलेत......’

            त्यावर प्रधानबाई उत्तरल्या, ‘माधव, आम्हाला नाईलाजाने पूढे व्हावे लागले. नाहीतर येथे जमलेल्या

            बायका आणि पुरुष निव्वळ गंमत बघत बसणार होते.’

            काल घडलेली ही घटना माधवला बरेच काही शिकवून गेली.

            भांडण चवीने बघणारा स्टाफ आणि निर्लज्जपणे वागणारा दाते, या साऱ्यांची माधवला चीड आली.

            निशब्द भरुचावर संतापलेल्या अज्ञात बाईबद्दलही त्याला वाईट वाटले.

            ‘पण आपले काय ? आपण सुद्धा त्यावेळी गंमत बघत होतो ना ?’

             आता माधवला स्वतःचीच चीड आली.

             मात्र हळहळ करण्याशिवाय तो काही करु शकत नव्हता.

                                                  ------------------------