💐थिएटरमध्ये💐

💐थिएटरमध्ये(रंगभूमी)💐
                 आमच्या मुंबईतील दादरचे शिवाजी मंदिर, गिरगावचे भालेराव नाट्यगृह,  व्हीटीचे(आता सीएसएमटी) रंगभवन, आणि परळ-प्रभादेवीच्या दामोदर हॉल-रविंद्र नाट्य मंदिरामधून खूप चांगली नाटकं व्हायची. ती जमेल तेव्हा  पाहिली आहेत. थोर मोठे कलावंत जवळून बघितलेत, त्यांचे अभिनय पाहिलेत.
                    या सगळ्यात, लक्षात राहिलेली नाटकं आहेत-‘ वाहातो ही दुर्वांची जुडी, लहानपण देगा देवा, देव दीनाघरी धावला, संशय कल्लोळ, गेला माधव कुणीकडे, रायगडाला जेव्हा जाग येते, इथे ओशाळला मृत्यू, तरुण तुर्क म्हातारे अर्क, पुरूष, हिमालयाची सावली, काचेचा चंद्र, एखादी तरी स्मीत रेषा, फुलाला सुगंध मातीचा, उघडले स्वर्गाचे दार, बबनप्रभूंची दोन प्रसिद्ध नाटके,……. ही यादी वाढणारी आहे.        
                 गिरगाव येथे मुंबई मराठी साहित्य संघाचे एक छानसे नाट्यगृह आहे. वीस पंचवीस वर्षांपूर्वी हे थिएटर नाट्यरसिकांनी गजबजलेले असायचे. आज मात्र ते सुनसान अवस्थेत आहे. क्वचित एकाद-दुसरा नाट्यप्रयोग येथे होतो.  कधी विभागीय हौशी/प्रायोगिक एकांकिका-नाट्य महोत्सव किंवा स्पर्धा असतील, तर तेवढ्यापुरते त्या ठिकाणी रसिक प्रेक्षकांची आणि स्पर्धकांची वर्दळ असते, एरव्ही ‘साहित्य संघात’ शांतताच पाहायला मिळते !
                   दक्षिण मुंबईतील या जुन्या व प्रतिष्ठित नाट्यगृहात कितीतरी नाटके पाहण्याची संधी मला मिळालीय. त्यापैकी लक्षात राहिलेल्या नाटकांमधील एक नाटक होते ‘ऑल दि बेस्ट ! १९९४-९५ मध्ये हे नाटक खूप गाजले होते. सुरुवातीला हे एकांकिका म्हणून गाजले. नंतर ते नाटकाच्या रुपात प्रेक्षकांसमोर आले. अजूनही ते रसिक प्रेक्षकांच्या स्मरणात असेल.
                माझ्या नजरेतुन या ‘बेस्ट’ मराठी नाटकाविषयी चार शब्द तुमच्यासाठी………….

💐ऑल दि बेस्ट…..
 नाट्यलेखन व दिग्दर्शन - देवेंद्र पेम,  मुख्य कलावंत- भरत जाधव, संजय नार्वेकर, सुहास परांजपे……..
                या नाटकात तीन तरुण आहेत. एक मुका, दुसरा बहिरा व तीसरा अंध तरुण आहे. तीघेही प्रेमवीर आहेत.  त्यांच्या संपर्कात आलेली एक सुंदर व उत्साही तरुणी त्यांना आवडू लागलीय ! तीघे तीच्या भोवती पिंगा घालताहेत ! बिचारे हवालदिल झालेत.  ज्या पद्धतीने त्यांचे प्रेम व्यक्त होतेय, ते आपण ‘ऑल दी बेस्ट’ मध्ये पाहातो.
                या नाटकात विनोद आहे. दुःख आहे, सौम्य विडंबनदेखील आहे !  विशेष म्हणजे हे नाटक संवादापेक्षा हावभावातुन प्रेक्षकांशी जास्त बोलते !
               या  तीन तरुणांना स्वतःच्या काही भावना आहेत.  राग आहे. लोभ आहे. या सगळ्या भावना ते प्रेमवीर विविध प्रसंगात व्यक्त करतात. आता  त्यांचे तीच्यावरील प्रेम वाढू लागलेय. लग्न करायचे तर हीच्याशीच, अशी तीघांनी जिद्द केलीय !  परंतु हरतऱ्हेचे प्रयत्न करून देखील तीघे प्रेमवीर यशस्वी होत नाहीत.
               त्या तरुणीला या प्रेमवीरांची प्रेमभावना समजते. फील होते तीला. मात्र  ही उत्साही तरुणी खूप समंजस आहे. त्यांना ती नम्रतेने नकार देते तेव्हा ते पार कोसळतात ! निराश होतात. तीचा राग येवू लागतो त्यांना.
द्वेषही वाटू लागतो ! ती त्यांना नकाराचे कारण सांगते तेव्हा त्यांना आणखी धक्का बसतो ! त्यांचा राग,द्वेष निघून जातो, तीच्याकडे बघण्याचा त्यांचा भाव बदलतो.
               तीचे प्रेम एका अपंग तरुणावर असल्याचे ती सांगते ! ते लवकरच लग्नदेखील करणार आहेत. हे ऐकल्यावर तिघांना तीच्याविषयी आदर वाटतो ! नाटक येथे संपते.
               ‘ऑल दी बेस्ट’चा विषय ‘प्रेम’ हा आहे. या प्रेमात एकीकडे निर्मलता आहे, दुसरीकडे त्याग आहे. प्रेमात झोकून देताना त्याग करणे, समरस होणे याला जेवढे महत्व असते त्याहीपेक्षा समर्पण मोठे ठरते, हे या सुंदर नाटकात दाखविले गेलेय. नाटकाचा शेवट पाहताना भावनिक प्रेक्षक आतून ‘हलतो’, अस्वस्थ होतो.
                 ही एक चांगली नाट्यकृती होती, आज यात नवीन कलावंत  आहेत. आज इतक्या वर्षानंतरही हे नाटक थिएटरमध्ये नाट्यप्रेमींची गर्दी खेचतेय.
                                                                 --------------------------