💐निवडणूक धमाल-२💐

💐निवडणूक धमाल-२💐
                       भारतीय प्रजासत्ताकातील लोकसभेच्या निवडणूकीचे निकाल जाहीर झाल्यानंतरचा उत्साही माहोल आज सर्वत्र आहे.  जे जिंकलेत ते आनंदात असले तरी पुढच्या चिंतेत आहेत. आणि  हरलेले, ‘आता कुठेतरी आसऱ्याला जायला हवे, नाहीतर ना घरका ना घाटका, अशी स्थिती होईल, तेव्हा काय करावे ? इकडे की तिकडे ? ’ या संभ्रमात आहेत.
                 आज, सर्वसामान्य झालेला  मतदार राजा, ’ सुटलो बुवा एकदाचा या ‘ निवड’णुकीच्या जबाबदारीतून,’ असे म्हणून काहीसा निश्चिंत झालाय. ‘एक दिवस राजा अन पाच वर्ष सजा’, हे त्याचे भूत-भविष्य, आणि वर्तमान असल्याची जाणीव त्याला आहे. कुणाचीही सत्ता आली तरी त्याच्या दैनंदिन जगण्यावर विशेष फरक पडणार नाही. भीत भीत तो जगणार आहे आणि वावरणार आहे.
                           भीतीच्या या ‘ मी ‘ ला कविवर्य स्वर्गीय मंगेश पाडगावकरांनी एका कवितेमध्ये शब्दबद्द केलेय. ही कविता आजच्या परिस्थितीत तुम्ही वाचायला हवी, असे मला वाटतेय…...........

💐भीतीचं व्याकरण……………..        
           गल्लीतल्या दादाला मी भितो.
           रस्त्यावरच्या दादाला मी भितो.
           पक्षाच्या कार्यालयात बसलेल्या दादाला मी भितो.

           दिल्लीच्या बड्या दादाला मी भितो.
           लाखोंच्या गर्दीसमोर व्यासपीठावरून
           त्वेष,द्वेष ओकणाऱ्या दादाला मी भितो.
           कामगारांना हाकलणाऱ्या दादाला मी भितो.
           फोटो, आणि फालतू भाषणे सतत छापून
           वृत्तपत्रांनी प्रचंड मोठा केलेल्या दादाला मी भितो.
           झोडणाऱ्या, फोडणाऱ्या, मोडणाऱ्या दादांना मी भितो.
            …………………
       
           माझ्या आत्मसन्मानासाठी
           निर्भय असणं ही सुद्दा
           माझी मानसिक गरज आहे.
           आणि म्हणून कुठल्याही प्रामाणिक माणसाला
           मी भीत नाही;
           जो भ्रष्टाचार करीत नाही
           त्याला मी भीत नाही;
           जात,धर्म,प्रांत,भाषा यांचा उपयोग करून
     भीतीचं यशस्वी राजकारण खेळत नाही,
           त्याला मी भीत नाही,
           कुठल्याही सज्जनाला मी भीत नाही !
           ………………
           पुढल्या निवडणुकीत तिकीट मिळण्याची
           मी आता खात्रीपूर्वक वाट बघतो आहे.
           किंवा कदाचित मी नवा पक्षसुद्दा काढीन !
           भीतीच्या भाषेचं व्याकरण असतं धमक्याचं;
           धमक्यांच्या फटाक्यांचा प्रचंड मोठा साठा
           भाषणांच्या मैदानी गोदामात
     आतापासून करून ठेवायला मी सुरुवात केलीय.

                                                    ----मंगेश पाडगांवकर.

(ही कविता महाराष्ट्र टाइम्स या वृत्तपत्रात ५ एप्रिल २००९ मध्ये प्रसिद्द झाली होती.)
                                              ::::::::::::::::::::::::::::::::::::