💐स्वर्गस्थ💐

💐स्वर्गस्थ💐

                थोर गायक स्वर्गीय महंमद रफी यांचा स्मृतिदिन याच महिन्यात ३१  तारखेला आहे. माझ्यासारख्या लाखो श्रोत्यांना आपल्या सुमधुर आणि दर्दभऱ्या स्वरांनी सदैव तृप्त करणारे  महंमद रफी हे माझे अत्यंत आवडते गायक.
                रफीच्या स्मृतीला सलाम करताना,  या थोर गायकाने स्वरबद्द केलेल्या एका मराठी चित्रपट गीताविषयी गीतकाराने सांगितलेल्या स्मरणीय आठवणी तुम्हाला, त्यांच्याच शब्दांत सांगायच्या आहेत.........

                                                               💐रफी साहब................                                                                        
             
                      देशासाठी  लढणाऱ्या शौर्यशील जवानांवर एक चांगला मराठी सिनेमा तयार करावा, असे संगीतकार श्रीकांत ठाकरे यांच्या मनात आले आणि त्यांनी निर्माते प्रभाकर निंकळकरांसमवेत 'शूरा मी वंदिले ' या सिनेमाची निर्मितीही सुरू केली.
ते वर्ष असावे १९७५-७६ साल. या युद्ध पटाला संगीत देणार होते स्वतः श्रीकांजी. गीत लेखनाची जबाबदारी उमाकांत काणेकर व माझ्यावर होती. माझ्या तीन गीतांपैकी दोन कृष्णा कल्ले यांनी गायचे ठरले होते. राहिलेले एक गीत कोणी गायचे ? याचा निर्णय श्रीकांतनी घेतला नव्हता.
                  त्या गीताचे बोल होते--'अरे दुःखी जीवा बेकरार होऊ नको.........',या सिनेमातला खलनायक असतो एक पाकिस्तानी हेर! तो पकडला जातो. त्याचा उदासीपणा दर्दभऱ्या गीतातून व्यक्त होणार होता. गीत मराठी होते. पण त्यात काही शब्द हिंदी-उर्दू   असावेत, असे श्रीकांतनी अगोदरच सांगितले होते. ते लिहिण्यापूर्वी मला चाल ऐकविण्यात आली. त्याप्रमाणे मी गीत तयार केले. श्रीकांत अन निंकळकरानाही हे दर्द भरे गीत पसंत पडले. 'आपण हे गीत महंमद रफी कडून गाऊन घेणार आहोत. तोच हे गीत गायला फिट्ट आहे, ' असे श्रीकांत म्हणाले. मला खूप आनंद झाला . पुढे श्रीकांतनी रफीसमवेत भेट ठरवली आणि मला तयार राहायला सांगीतले.
              वांद्रे परिसरात पश्चिमेला महंमद रफीचे घर होते.मी, श्रीकांत आणि निंकळकर असे तिघेजण रफीच्या घरी गेलो. छान स्वभावाचा व हसतमुख, दिलखुलास बोलणाऱ्या रफीने आमचे स्वागत केले.नंतर श्रीकांतजींच्या  निर्देशाप्रमाणे आपल्या सुमधुर आवाजात ते गीत गायला रफीने सुरुवात केली. आम्ही तिघेही नादमुग्ध झालो ! खरोखर रफी तो रफीच. त्याला तुलना नाही.
                त्या सुमधुर गीताचा पुढचा टप्पा होता रेकॉर्र्डींगचा. ताडदेव ला फिल्मसेंटरचा स्टुडिओ होता.तेथे वेळात वेळ काढून संगीतकार मदनमोहन, स्वतः बाळासाहेब ठाकरे रफीचा आवाज ऐकायला आले होते. हे सगळे गौरवाचे क्षण मी कधी विसरणार नाही. गीताचे  रेकॉर्डींग परफेक्ट झाले. हे गीत खूप चालेल असा सगळ्यांचा अंदाज होता. तो खरा ठरला. अजुनही आकाशवाणीवर हे गीत ऐकायला जाणकार श्रोते आतुर असतात.
                'शूरा मी वंदिले ' चा प्रीमिअर शो गिरगावात सेन्ट्रल सिनेमामध्ये मोठ्या थाटामाटात प्रदर्शित झाला. रामकृष्ण उल्हाळ या उमेदीच्या दिग्दर्शकाने दिग्दर्शन केलेला हा सिनेमा खूप चालला. गाणीही रसिकांच्या ओठी गाऊ जाऊ लागली. या सिनेमाचा नायक होता, सुनील रेगे(भारतीय जवान) , खलनायक होता रविराज(पाकिस्तानी हेर) आणि नायिका होती सरला येवलेकर या सगळ्यांनी सिनेमात जीव ओतून काम केले. आणखी एक विशेष म्हणजे रफीचे गीत पडद्यावर गाणारा नायक नव्हे, तर खलनायक-हेराच्या भूमिकेत(रविराज) होता !                            
                मात्र आजही त्या सिनेमातले रफीने गायलेले ' अरे हे दुःखी जीवा, बेकरार होऊ नको.....', हे सुमधुर पण दर्द भरे गीत ऐकणारे दर्दी श्रोते म्हणत असतील, ' वाह ! वाह ! रफीसाहब आपने तो कमाल कर दी...............'
                                                                                                             

                                                                         शब्दांकन:--विनायक राहातेकर(गीतकार)
                               संपूर्ण गीत:--
(चित्रपट-शूरा मी वंदिले, संगीत-श्रीकांत ठाकरे,स्वर-महंमद रफी, पडद्यावर गाणारा नट-रविराज.)

                 अरे दुःखी जीवा बेकरार होऊ नको.......
                  बरे ते नाही तुला पाश रेशमी कुठले
                 अखेरच्या घडीस हो मुष्कील तुटायाते
                 अरे दुःखी जीवा बेकरार होऊ नको........
                 अकेला तू तुला या जगात समजू नको
         
                मी बदनशीब असा, दुःख मला सामोरी
                कहाणी दर्दभरी लोक ऐकती लाखो
                हे फूल उमलले नव्हतेची सावली सरली
                कुणी ना हात दिला दूर राहिले धनको
                अरे दुःखी जीवा बेकरार होऊ नको.........
       
                तलाश रोज करी ध्यास घेतला पुरता
                मला ते प्यार हवे आणखी काही नको
                अरे दुःखी जीवा बेकरार होऊ नको......

                         .......................................