💐💐कथा घर💐💐

 

          तरुण मन उत्साहाने आयुष्याची वाटचाल करीत असले तरी या उत्साही  वाटचालीत अधुन मधुन खाचखळगे आणि संकटे येतात. ती दूर व्हावीत, म्हणून  सावध करणारे परिचीत-आप्तजन त्या व्यक्तीच्या सभोवतालीच  असतात.

               त्यांनी सांगितलेले भविष्य व संभाव्य धोके यांवर विश्वास ठेवावा की नाही ?,  असा प्रश्न या कथेतील तरूणाला काही क्षण पडला होता. त्याचीच ही कथा………………

            

💐ठसे💐

                    शनिवारी सकाळीच  मीराचा फोन आला.

                  परागला तीने विचारले, मीरा, तुला आज सुट्टी असेल ना रे ?

                  हो, आज मला ऑफिस नाही. बोल, काय प्रोग्राम आहे ?

                  अरे बाबा, प्रोग्राम बिग्राम काही नाही. तुझ्या हातांचे जे ठसे दिले होतेस ना मला ?

                  ते पाहिलेत मी व्यवस्थित. त्याबद्दल तुला डिटेल सांगायचेय.

                  पण त्यासाठी तुला  माझ्या घरी यावे लागेल. मी आज घरीच आहे. काय करतोस ? 

                  पराग लगेच म्हणाला,  हो, चालेल की, मी येईन तुझ्या घरी. पण मीरा,  माझं भविष्य सांगणार ना तू ?       

                  त्याचं मला आताच टेन्शन आलंय..…

                  मीरा खळाळून हसली. अरे वेड्या, मला समजलेलं तुझं भविष्य मी सांगणार.

                  त्यात कसलं आलंय टेन्शन ? उलट तुला ते पुढे उपयोगी ठरेल.

                  बरं मीरा, येईन मी.  पण मी दुपारनंतर येईन. चालेल ?,  कारण मला आता बँकेत जायचेय.                 

                  हरकत नाही. ये, मी घरीच आहे. तू चार नंतर येशील ?

                  हो, चालेल, परागने उत्तर दिले.

           पराग ठरल्याप्रमाणे त्या दिवशी दादरला मीराकडे निघाला.

      त्याला त्याचे भाकीत आज मीराकडून कळणार होतं. आयुष्यात कधीही स्वतःचे भविष्य परागने जाणून घेतले नव्हते, की कोणाला स्वतःचे जन्म टिपण दाखवले नव्हते. अर्थात, त्याला त्यात स्वारस्य नव्हते.

पण ट्रेकिंग ग्रुपमधल्या मीराशी गप्पा मारताना एकदा तिने सहज त्याला सांगीतले होते,

                पराग, कुठल्याही जाणत्या माणसाकडून तू स्वतःचं भविष्य जाणून घे. तुला ते पुढे उपयोगी ठरेल.

                धोके असतील तर तू सावध होशील. ही काही अंधश्रध्दा नव्हे.

       मग मीराने स्वतःचा अनुभव सांगितला. त्यावर ती बरीच बोलली. जन्म टिपण, तळहाताच्या रेषा, पाय, चेहरा, कपाळावरल्या रेषा, यांवरून  व्यक्तीचे  भविष्य समजू शकते, असे तीचे म्हणणे होते.

       त्यानंतर परागने एकदा कुतूहलापोटी मीराला हाताचे ठसे बघायला सांगीतले होते. मीराने तत्परतेने त्याचा हात हाती घेऊन बघायला सुरुवात केल्यावर मात्र पराग संकोचला होता !

          मीरा त्यावेळी म्हणाली, अरे ! त्यात एवढा संकोचतोस काय ? मी याचा अभ्यास केला आहे.

          पराग ओशाळला. ती निर्विकार होऊन परागच्या हाताचे निरीक्षण करू लागली.

          परागचा हात पाहिल्यावर मीरा म्हणाली, यावर बरेच सांगायचे आहे.

          हे बघ पराग, तू हातांचे ठसे एका कागदावर काढून मला पाठव. मी ते व्यवस्थित बघेन. त्यानंतर आपण बोलू.

          हो, पाठवेन मी तुला हातांचे ठसे. पण ठसे काढू कसे कागदावर ? 

          त्यात काय विशेष ? तुझ्या ऑफिसमध्ये पॅड इंक असेल ना ? ती हाताला लाव.

          चांगल्या कोऱ्या पेपरवर  हाताचे ठसे मार. दोन कागदांवर मारलेस तरी चालेल. त्यातला एक मी घेईन.

          ठीक आहे. परागने तिला उत्तर दिले.

          पण पराग, लगेच तुझे हात साबणाने चांगले धुवून टाक. नाहीतर ते शाईचे डाग तसेच रहातील, काय ?

          हो, तसेच करतो. पराग तत्परतेने म्हणाला.

          त्यावेळी परागने मीराला सहज प्रश्न केला होता, तू  यात कोणता एवढा अभ्यास केलायस ?

          मीरा म्हणाली, हो तर, मी एका योगिनी माताजींकडे जायची.

          त्यांनी मला माणसाचे हात व त्यावरील ठसे कसे बघायचे याचा अभ्यास शिकवलाय.

          त्या माताजी आज हयात नाहीत. पण मला त्या अभ्यासाचा खूप फायदा झालाय.

          कसला फायदा झाला तुला ?

          अरे, माझ्या आयुष्यात घडलेल्या घटनांचा बरोबर ताळमेळ जुळवून त्यांनी भविष्य सांगितले होते.     

          त्याप्रमाणेच घडले, आजही तसेच घडतेय.

          पराग यावर काहीही बोलला नाही.

 

          या घटना आठवीत पराग मीराच्या घरी निघाला.    

          मीराच्या घरी आई अन् ती अशा दोघीच होत्या. मीराचा मोठा भाऊ कोठे बाहेर गेला होता.

          पराग, कसा आहेस बाबा ? आत ये, बस, मी बोलावते मीराला.

          असे म्हणत मीराच्या आईने परागचे स्वागत केले.

          मीरा, अग पराग आलाय…. मीराला आवाज देऊन आई तिच्या कामाला स्वयंपाक घरात निघून गेली.

          मीरा तिच्या प्रशस्त घरातील एका खोलीत होती. तिथूनच तिने परागला आवाज दिला,

          पराग आपण इकडे या खोलीत बसुया. आपल्याला  निवांत बोलता येईल.

          पराग त्या खोलीत आला व एका खुर्चीत बसला.

          पराग, मी जे काही तुला सांगणार आहे, ते नीट ऐकून घे. मी सगळे मुद्दे एकेक करुन सांगेन तुला.

          हो, जे असेल ते मला स्पष्टपणे व सोप्या भाषेत सांग. ते ऐकायची माझी तयारी आहे.

 

          मीराने हातातल्या कागदावर काही नोंदी करुन ठेवल्या होत्या,

          त्या बघत ती परागला सांगू लागली……..

          पहिली गोष्ट, तू मेथेडॉलॉजिस्ट आहेस.

         म्हणजे ? परागने विचारले.

          म्हणजे पद्धतशीरपणे वागणारा.

          बरं. म्हणुन परागने मान डोलावली.

          मीरा पुढे म्हणाली, दुसरे वैशिष्ट्य म्हणजे तु भावनाप्रधान आहेस. हा गुण चांगला आहे.

          पण अशा व्यक्तीचा तोल सुटला तर काही विपरीत घटना घडू शकते.

          पुढे सांगते, तुझ्या डोक्यात बारीक सारीक चिंता सतत असतात. तू त्यावर फार विचार करतोस. खरे आहे ?

          होय, बरोबर बोललीस तू, घरी सगळे मला यावरून बोलतात.

          पुढे ऐक, तू रूढी-देव-धर्म-परंपरा यांना मानणारा आहेस. त्या जपणे तुला आवडते.

           हे पण खरे आहे. पराग आता सिरियस होऊन ऐकू लागला.

           तुझ्या अंगात कला आहे. वाङ्मयाशीही तुझी जवळीक आहे. कविता करतोस. चित्रं पण काढतोस.

           मात्र त्याला म्हणावी तशी क्वालिटी सध्या तरी नाही.

           पराग त्यावर गप्प बसला.

           तुझी विल पॉवर मात्र जबरदस्त आहे. त्या जोरावर स्वभावातले दोष  तू दूर करू शकशील.

           एखादी गोष्ट करायची म्हटली की तुझी ढोर मेहेनत घ्यायची तयारी असते. बरोबर बोलतेय ना मी ?

           खरे आहे ते.  आणखी काय ?

           पराग, तुझ्या डोक्यामध्ये सतत कौटुंबिक मतभेद आणि त्याची चिंता असते.

           काय सांगु मीरा तुला…. परागने उत्तर दिले.

           राहू दे  रे ते, सगळीकडे असेच असते.  

           आता ऐक,  तूझ्या आयुष्यात एखादी परदेशवारी घडेल.

           हे ऐकताना परागचे मन उत्साहित झाले.

           मीरा पुढे सांगत राहिली, कोणाला दुखविण्याचा तुझा स्वभाव नाही,

           त्यामुळे तुझे इतरांशी चांगले संबंध आहेत.

           पराग, तुला पैशाची कधी उणीव भासणार नाही.

           परागला आणखी हलके वाटले. मीरा न थांबता सांगत राहिली,

           यापूर्वी एखादा मोठा आजार किंवा शारीरिक अपघात झालाय का रे तुला ?

           तुझ्या हाताच्या रेषेवर मला तसे संकेत मिळालेत.

           पराग मागचे दिवस आठवू लागला, लहानपणी झालेला मोठा अपघात त्याला आठवला.

           मीरा, मी लहान असताना एकदा शाळेतून रस्ता ओलांडत होतो.

           अचानक एका दूधवाल्या भय्याची सायकल  मध्ये आली.

           तीच्या चाकात माझा उजवा हात अडकला. त्या सायकलने मला चक्क फरफटत नेले !

           उजव्या हाताची माझी चामडी सोलून निघाली.

           हे सांगून परागने मीराला त्याचा उजवा हात व त्यावरील मोठी खूण दाखवली.

           बापरे ! मीरा हळहळली.

           इतक्यात तिच्या आईने आतून आवाज दिला,

           मीरा, चहा केलाय तो घेऊन जा.

           मीरा उठून स्वयंपाक घरात गेली. चहा बिस्किटे घेऊन परत आली.

            चहापान झाल्यावर पुन्हा मीराने सांगायला सुरुवात केली,

           

            पराग, तुझे लग्न जवळपास ३७ व्या वर्षी होईल. तुला बायको मनाजोगी मिळेल.

             होणारा मुलगा तुझा लाडका असेल.   

             परागचा चेहेरा फुलला.

             पुढे मीरा बोलली, आयुष्यात तुला पत्नीचा मृत्यू पहावा लागेल किंवा सेपरेशन तरी !

             हे ऐकल्यावर परागचा उत्साह मावळला !

 

             ५० व्या वर्षी किंवा त्यानंतर तुझ्या आयुष्यात विशेष घटना घडेल,

            म्हणजे तुझ्या कष्टाचे सार्थक घडेल अशी घटना.

            पराग काहीसा उत्साहित झाला.

 

             पराग, झाले माझे सर्व सांगुन. मीरा म्हणाली.  

             परागचा गोंधळलेला चेहरा पाहून मीरा त्याला म्हणाली,

             हे बघ पराग, यात नाराज होण्यासारखे काहीही नाही.

             जे घडेल त्याला सामोरे जा. यातील प्रकृतीचे भविष्य  तर तू  बदलू शकतोस.

             मी सांगितलेले सगळेच तुला पटणार नाही. पण जे काही तुझ्या हातांच्या ठशांचे निरीक्षण केलेय,

             त्यावरून मी भाकीत केलेय. यापुढे घडणाऱ्या वाईट घटना तुला सावध करतील.

             त्यातून सुटका करुन घ्यायची जबाबदारी तुझी आहे.

             अर्थात, जे चांगले घडणार आहे तुझ्या भविष्यात, त्याचा तू लाभ घे, काय ?

 

             परागने आता मौन धारण केले होते.

             अरे नर्व्हस नको होऊस. तुला माझ्या बाबतीत काय झाले ते सांगते.

             पराग चक्रावला. तुझे काय झाले ?

             सांगते, माझी पत्रिका चुकीची काढण्यात आली होती. माझं लिहिलेलं भविष्य निराळंच निघालं.

             मीराने एवढेच सांगीतले व विषय संपविला.

            

              निघताना मीरा परागला म्हणाली, पराग, तुझी गोंधळलेली अवस्था पाहतेय मी.

             शांत डोक्याने तू घरी जा. टेन्शन घेण्यासारखे यात काही नाही.        

             धन्यवाद मॅडम,  निघतो मी आता, म्हणत पराग उठला.

             मीराची आई, येतो मी. आई आतून बाहेर आली.

             पराग, अधून मधून येत जा बरं. घरचे सारे बरे आहेत ना ?

             होय आई. एवढे बोलून मीराला बाय बाय करीत तो निघाला.

 

        पराग दादर स्टेशनची वाट चालू लागला. मीराने सांगितलेले बरे-वाईट भविष्य त्याच्या डोक्यातून जाईना.                

          मीराबद्दलही तो विचार करू लागला. ट्रेकमध्ये अल्लड वागणारी मीरा एवढी अभ्यासू आहे  ?   

ती आपल्याशी मोकळेपणाने बोलते. पण तीने जेव्हा आपला हात ठसे बघण्यासाठी मागितला होता, तेव्हा आपली भंबेरी उडाली होती ! ती निर्मळ मनाने आपला हात हाती घेऊन ठसे अभ्यासत होती,  आपले फिलिंग मात्र त्या  उलट होते !

         या विचारात असताना कधी स्टेशन आले, कधी ट्रेन पकडली हे परागलाही उमगले नाही.

         भायखळ्याला उतरल्यावर पराग भानावर आला. मीराने सांगितलेले भविष्य, त्यातले धोके त्याला खुणावू लागले. मात्र आता त्यांना सामोरे जायचेच असे ठरवुन पराग निश्चिंत मनाने घरी निघाला…………...

 

 

                                                         ::::::::::::::::::::::