💐💐मनातलं जनांत💐💐

              रेल्वेतून प्रवास करताना  स्टेशनच्या वेटींगरुममध्ये थांबण्याचे प्रसंग  बहुतेक प्रवाशांवर येतात. क्वचित  प्रसंगी रात्री-अपरात्री थांबण्याची पाळीही येते.

                   हे प्रसंग मी अनुभवले आहेत. एकदा चिपळूण येथील वेटींगरूममध्ये अनुभवलेला खट्टा-मिठा प्रसंग अजूनही चांगलाच लक्षात राहिलाय. तो तुम्हाला सांगत आहे………..

💐झोप आणि झुलवा💐

             चिपळूण हे कोकण रेल्वे मार्गावर असलेले महत्त्वाचे रेल्वे स्टेशन. माझे गाव तेथे असल्याने  वर्षातून पाच सहा खेपा तिकडे  होतात. जाता येताना चिपळूणच्या वेटींग रुमध्ये  काही वेळ थांबावे लागते.

                   तेथे चांगली व्यवस्था आहे. पुरुष व महिला वर्गासाठी स्वतंत्र जागा असलेल्या या स्वच्छ वेटींगरुममध्ये पंखे, लाईट, खुर्च्या व टॉयलेट यांसारख्या नेहेमीच्या सोयी आहेत. येथे प्रवाशांची नेहेमी वर्दळ असते. रात्री मात्र मोजके प्रवाशी थांबतात.   

                   ‘त्या’ रात्री अकरानंतर मी घरून निघालो. स्टेशनच्या वेटींग रुममध्ये थांबावे लागणार होते. कारण पहाटे येणाऱ्या कोकणकन्या एक्स्प्रेसने पुढचा प्रवास करायचा होता.

                    रात्रीच्या शांतसमयी वेटींग रुममध्ये  दोन चार तास निवांत झोप घ्यावी, असे मनाशी ठरवून मी तेथे प्रवेश केला. चांगली जागा बघून पथारीही पसरली. वेटींग रुममध्ये अगोदरच काही प्रवासी येऊन थांबले होते. काहीजण झोपण्याची  तयारी करीत होते.

                    अधून मधून येणारी रेल्वेची अनाउन्समेंट सोडली, तर तेथे शांत वातावरण होते. बहुतेक प्रवाशी एव्हाना झोपेच्या अधीन झाले होते. मी सुद्धा झोपण्याची तयारी केली, अन् झोपी गेलो !

                    तास दीड तास झाल्यानंतर अकस्मात एक कारुण्यमय  गाणे मला ऐकू येऊ लागले. ‘ जीव रंगला, रंगला………’  ‘झुलवा’ या प्रसिद्ध मराठी सिनेमातले ते गाणे होते.

                    काही क्षणात ते बंद झाले. मात्र त्या शांत वातावरणात गाणे ऐकून आजूबाजूच्या प्रवाशांची झोप चाळवल्याचे माझ्या लक्षात आले. मी जागा होऊन चाहूल घेऊ लागलो. अर्थात, झोप अनावर झाल्याने पाच मिनीटात  झोपी गेलो.

                     पुन्हा ते गाणे सुरू झाले !  मी सरळ उठून बसलो. निरखून आजूबाजूच्या प्रवाशांकडे बघितले. बिचारे सगळेच निद्राधीन झाले होते. यापैकी एका प्रवाशाच्या जवळ ते गाणे वाजत होते. म्हणजेच त्याच्याकडे असलेल्या फोनची ती रिंगटोन होती ! ते महाशय मात्र गाढ झोपेत होते.

                   ‘ जीव रंगला, रंगला….’   ची रिंगटोन आता थांबली. मी पुन्हा आडवा झालो. पण झोप काही येईना. दहा बारा मिनिटांनी पुन्हा ते सुरू झाले. रात्रीच्या शांततेत ते गाणे संपूर्ण वेटींग रुममध्ये स्पष्ट ऐकू येत होते. गाणे थोडा वेळ बंद व्हायचे. मग पुन्हा ऐकू यायचे. फोनचा मालक मात्र निर्धास्तपणे घोरत पडला होता ! 

                    वैतागून उठलेला एक प्रवाशी झोपलेल्या प्रवाशाला शिवी हासडून म्हणू लागला, ‘ अरे भाई, देखो ना किसका फोन आया है ? ’ पण झोपलेला माणूस ‘ढिम्म’ होता !

                    दुसरा प्रवाशी उठला. तो जोरात ओरडला. आता ‘तो’ ढिम्म प्रवाशी कसाबसा उठला. त्याने खिशात वाजणारा फोन हाती घेतला व कुठल्याशा भाषेमध्ये फोनवर समोरच्या व्यक्तीला झाडू लागला. मग फोन खिशात ठेऊन तो झोपला !

                    पुन्हा वेटींग रुममध्ये शांतता पसरली. मला मात्र अस्वस्थ वाटू लागले. सगळ्या झोपेचे खोबरे झाले होते  !  सारे दिसत होते व ऐकु येत होते. पण  आपण  काय करणार ? मी तसाच पडून राह्यलो.

                    काही वेळाने पुन्हा रिंग वाजू लागली. मात्र फोनच्या मालकासह सारे गप्पगार पडले होते ! आता मला राहवेना. त्या तिरीमिरीत उठलो. ‘ढिम्म’ माणसाला गदागदा हलवू लागलो. तो काही उठेना !

                    वैतागलेला आणखी एक प्रवाशी उठला.  त्याने जोरात आवाज देऊन ‘ ये पागल, तेरा फोन बंद करता है की नही ? ’ म्हणत  ‘ढिम्म’ला धमकावले, तेव्हा ‘तो’ उठला. फोन घेऊन लगेच बाहेर गेला. थोड्या वेळाने परत येऊन सरळ आडवा झाला. त्यानंतर पुन्हा ते गाणे ऐकू आले नाही !

                    या झोपमोडीमुळे मला कधी एकदा ‘कोंकणकन्या’ येतेय असे झाले होते. अर्ध्या तासाने ‘कोंकणकन्या’चे आगमन झाले व मी पुढच्या प्रवासाला निघालो. पण इथे सुध्दा बर्थवर गाढ झोपलेल्या आगंतुक प्रवाशाला  उठवण्याचे कष्ट मला घ्यावे लागले !

                   आजही ‘ जीव रंगला, रंगला….….’ हे मला एरव्ही आवडणारे गाणे कुठे लागले, की माझ्या मनी चिपळूणची वेटींग रूम दिसू लागते अन् ‘ते’ सूर मला अस्वस्थ करतात…..…….

 

                                                          :::::::::::::::::::::::