💐💐कथाघर💐💐

                 ही कथा दोन तरुण मनांचे हितगुज तुम्हाला सांगणार आहे. हे तरुण जोडपे लवकरच  त्यांचा नवीन संसार थाटणार आहे.

                 या दोघांच्या भेटीगाठी तुम्हालाही तारुण्यात घेऊन जातील..……..

💐प्रियतमा💐

 

                अतिशय महत्त्वाची गोष्ट आज केदारच्या आयुष्यात घडलीय.

                केदारचे लग्न जमलेय.

                त्याच्या आयुष्यात आता जोडीदार येणार आहे. संसारसुखाची सुरुवात होणार आहे.

 

                केदारच्या डोळ्यासमोर सारे काही आताच दिसू लागलेय.

                'तिच्या'बरोबर होणाऱ्या गुजगोष्टी, एकांतातील क्षण,.........

 

                पण केदार भानावर आला.

                अजुन खुप काही व्हायचेय.  

                लग्नाचा खर्च, पैशांची जमवाजमव, सोने दागिने घडविणे, महत्त्वाची खरेदी…..

                इतरही खूप कामं करायची आहेत.

               मात्र घरच्यांची मर्जी सांभाळीत हे सगळं केदारला पार पाडायचं आहे.

                या साध्या सोप्या गोष्टी नाहीत.

                केदारला काहीसा ताण आला. पण क्षणभरात त्याचे मन उत्साही झाले.

 

                त्याला परवाची घटना आठवू लागली.   

                मंजिरीच्या घरी तो गेला होता. बरोबर त्याचा मित्र  रोहित होता.

                घरच्यांशी औपचारिक गप्पा केल्या.

               'आता दोघांच्या आता भेटीगाठी व्हायला हव्यात.', असे रोहितने घरच्यांना सुचविले.

                तेव्हा  मोठी बहीण म्हणाली, ‘ घरच्यांचे काही ऑब्जेक्शन नाही. दोघांनी ठरवून भेटावे.'          

                लगेच भेटायचा दिवसही ठरला !

               'त्या' संध्याकाळी मंजिरी ठाण्यात ऑफिसजवळच्या बसस्टॉपवर  साडेपाच वाजता भेटणार होती.

                हे ठरल्यावर  केदार खुश झाला.

 

                मात्र 'त्या' सकाळी केदार काहीसा उदास झाला होता.

               'दोघांची भेट होईल खरी,  पण भेटून काय बरे बोलायचे ? विषय कुठले काढायचे ?

                 आणि त्यावर मंजिरीचा प्रतिसाद कसा असेल ? ती कंटाळून तर नाही जाणार ?'

       

                 पण मंजिरीची भेट ठरल्याप्रमाणे झाली.

                 स्टॉप शोधत शोधत केदार तेथे पोहोचला.

                 त्याने सहज समोर पाह्यले तर मंजिरीच उभी होती त्याची वाट बघत !

                 'जास्त  वाट बघावी लागली का ?'

                 'नाही नाही, नुकतीच आलेय मी इथे.'

 

                 मग दोघे तेथून निघाले.

                 मंजिरी गप्प राहून चालत होती.

                 केदारला प्रश्न पडला, हिला बोलते कसे करू ?

                 मंजिरी स्वतःची छत्री प्लास्टिकच्या पिशवीत ठेवू लागली.

                 केदारने विचारले, ' काय हे ? '

                 मंजिरी म्हणाली,' ओली छत्री ठेवतेय, द्या तुमची पण ठेवते !'

                 त्याने नको नको म्हटले. तरी तिने त्याची छत्री घेतली व पिशवीत ठेवली.

                 चालताना केदारने तिला विचारले, 'आता कूठे जावूया ?'

                 'तुम्हीच ठरवा ना.'

                 केदारला कळेना. तो न बोलता चालत राहिला.

                 मंजिरी त्याच्या मागे निघाली…..

 

                उपवन आले. सभोवतालचा तलाव दिसू लागला.

                 केदार तिला म्हणाला, 'इथे थांबुया थोडा वेळ. चालेल ना ?'

                 'हो,’ एवढेच बोलून मंजिरी त्याच्या मागे निघाली.

 

                 या ठिकाणी लोकांची वर्दळ होती.

                 कोणी  बाकड्यांवर बसून गप्पा टप्पा करीत होते. काही तरुणतरुणी आडोसा धरून बसले होते…

 

                 एक सुरक्षित बाकडे बघून दोघेही बसले.

                 मंजिरीच्या बाजूला बसताना केदारला छान वाटले.

                 तिचा अबोल पण निर्मळ चेहरा तो हळूच पाहात होता.

 

                 आता दोघे उत्साहात बोलू लागले….

                  ओघात केदारने तिच्या ड्रेसचा विषय काढला.

                  'आमच्या घरी तुला ड्रेस वापरायला काहीच हरकत नाही.'

                  'मात्र गावी असताना आणि विशेष प्रसंगी तू साडी घालून जाणे मला योग्य वाटते.'

                  ती उत्तरली, ' हो, वापरेन मी त्यावेळी साडी.'

                  मग केदारने विचारले, ' तुला भडक रंगाचे ड्रेस आवडतात ? '

                  मंजिरी लगेच म्हणाली, 'मला नाही आवडत भडक ड्रेस आणि साडी. उगीच लक्ष जाते लोकांचे.'  

                  ’बरोबर आहे तुझे, सॉफ्ट, मिडीयम रंगाचे ड्रेस, साडीच छान दिसतात. '

 

                   या गप्पा झाल्या. मग दोघेही उठले.

                   पुन्हा चालत जवळच्या बसस्टॉपवर आले.

 

                   बस बऱ्याच वेळाने आली.

                   बसमध्ये  गप्पांच्या नादात केव्हा ठाणे स्टेशन आले ते दोघांनाही  उमगले नाही.   

    

                   खाण्याचा कार्यक्रम  ' कुंजविहार ' मध्ये झाला.

                   अप्पर स्टेअरला फॅमिली रूममध्ये जाऊन दोघे बसले.

                   येथे आगेमागे ग्रुप्स बसले होते.

 

                   'काय खायचेय ? इथे बटाटा वडा चांगला असतो. तो चालेल ?'

                  'हो, चालेल मला.'

                  थोड्या वेळाने बटाटावडा घेऊन वेटर आला.

                   केदार तिला म्हणाला,’ हे बघ, खायचे हाल करून घेऊ नकोस हो तू.'

                   'आपणही भरपूर खातो रोज......'

                   तिला खुदकन हसू आले !

                   'का ? काय झाले हसायला ? '

                    'नाही, मी सहज हसले.'

 

                    मंजिरीने मध्येच विचारले, ' लग्नानंतर रजा किती टाकणार आहात ?'

                    केदार चक्रावला ! अरे, हा विषय तर  महत्वाचा आहे.

                    त्याने उत्तर दिले, 'एक दीड महिन्याची रजा घ्यायचा विचार आहे.'

                    'कोठे जायचे आहे ?'

                    केदार उत्साहात सांगू लागला, 'आपण गावीच जाऊ.'

                    'तेथून गुहागर, गणपतीपुळे वगैरे जवळ आहे.'

                    'आणखी खूप ठिकाणे आहेत आपल्याला. दार्जिलिंग, सिमला,........'

 

                   मंजिरी त्यावर जास्त बोलली नाही.

                    मग तो विषय थांबला.

                    चहा घेऊन दोघे उठले व हॉटेलबाहेर पडले.

 

                    स्टेशनवर एकमेकांचा निरोप घेताना केदार मंजिरीला म्हणाला,

                    'आज आपण पहिल्यांदा एकत्र भेटलोय, खूप चांगले वाटले,'

                    'त्याबद्दल अगदी मनापासून तुला थँक्स.'

                    मंजिरीला हे ऐकुन आनंद झाला. 'मलाही आज छान वाटतेय.'

                    त्यावर केदारने तिला विचारले, 'आता पुन्हा कधी  भेटूया ?'

                    ती आधी गप्प राहिली.

                    मग केदारच म्हणाला, '१०/१५ दिवसानंतर भेटूया ? मात्र तुझी हरकत नसेल तरच.'

                    मंजिरी म्हणाली, 'चालेल. मी भेटेन. पण माझ्या घरी बोलावे लागेल मला.'   

                    तिचे म्हणणे केदारला पटले.

                    'आपण पुन्हा  भेटूया. आपल्या भेटीतून एकमेकांचे विचार कळताहेत.'

                    'बरोबर आहे तुमचे,'

                     'बरं, आता निघुया आपण. माझी ट्रेन पण लागलीय.'

                    केदारने आवरते घेतले व तिला निरोप दिला.

        

                     काही दिवस गेले आणि ठरल्याप्रमाणे दोघांची पुन्हा भेट झाली.

                     केदारने यावेळी एखादे मराठी नाटक पाहूया, असे ठरवून मंजिरीचा होकार मिळवला होता.    

 

                     नाटकाचे नाव होते ' प्रियतमा ' ! लेखक होते रत्नाकर मतकरी.

                     नाटक दादरच्या शिवाजी मंदिरला होते.

                     केदारने त्याची तिकिटे अगोदरच काढून आणली होती.

 

                     त्या दिवशी दोघे दादरला वेळेवर भेटले.

                     मंजिरीचा प्रसन्न चेहेरा बघून केदार खुश झाला.

                     'आपण चहा कॉफी घेऊया, अजुन अवकाश आहे नाटकाला.'

 

                     हॉटेल समोरच होते.

                      केदार विचारू लागला, 'कशी वाटली आपली मागची भेट ?

                      मंजिरीने हसत उत्तर दिले, 'छान वाटले मला . आमच्या घरीही विचारत होते…'

                      'काय विचारले त्यांनी ?'

                     ' नाही. तसे काही नाही. तुमच्या स्वभावाबद्दल विचारले घरच्यांनी.'

                      'तू काय सांगितलेस घरच्यांना ?'

                      'अहो मी काय म्हणणार ?, चांगले बोलके आहात तुम्ही असे म्हटले.'

                      केदार पुन्हा खुश झाला.

 

                      मात्र केदार आज मंजिरीचे बारकाईने निरीक्षण करीत होता.

                      गोल चेहऱ्याची, टपोऱ्या डोळ्यांची मंजिरी आज केशरी सफेद रंगाचा ड्रेस घालून आली होती.      

                      'हा तिचा ड्रेस यापूर्वी आपण पाहिलाय. छान आहे.'

                      'ते असू दे. पण स्वभावाने ती बोलकी वाटतेय. दिसायला आपल्यापेक्षा खूप उजवी आहे.'                          

                      'थोडीशी स्थूल आहे, पण लग्नानंतर बारीक होईल ती.'

 

                      'मंजिरी आपल्या आयुष्यात 'प्रियतमा’ म्हणून आलीय.'

                      'आज दोघांनाही एकमेकांची ओढ वाटते आहे. ही ओढ अशीच कायम राहावी.'

                      'मंजिरीच्या सहवासात आपण प्रेमाचा धडा गिरवायला सुरुवात केलीच आहे.'

                      'मात्र हे  प्रेम असेच कायम राहू देत. दोघांत कधी तिढे-तंटे होऊ नयेत….'

 

                    केदार याच अवस्थेत असताना मंजिरीने त्याचा हाताला हलकासा झटका देऊन विचारले,

                     'अहो, हेच ना नाटकाचे थिएटर ?'

                     केदार भानावर आला व म्हणाला,

                    ' होय, हेच शिवाजी मंदिर आहे. वेळेवर आलोय आपण इथे. चल, आत जाऊया.'

 

                     थिएटरमध्ये पूर्ण काळोख असल्याने डोअरकिपर सर्वांना टॉर्च दाखवीत सीटकडे नेत होता.      

                     त्याने सीट दाखवली आणि दोघे स्थानापन्न झाले.

                     थिएटर हाऊसफुल्ल दिसत होते.

 

 

                    दुसरी घंटा झाली.

                     केदारने मंजिरीला हळूच विचारले, ‘ व्यवस्थित आहेस ना तू ?

                     ' होय, ठीक आहे मी.'

 

                      ' प्रियतमा ' नाटक सुरू झाले.

                      आपल्या नवऱ्याचा आळस व छचोरपणा दूर करून त्याला मार्गी लावणारी,

                      नंतर त्याची प्रियतमा बनणारी पत्नी, असा नाटकाचा विषय आहे.

 

                      ' प्रियतमा ' मधील संवाद छान होते. छोटा विषय लेखकाने विस्ताराने मांडला होता.

                      प्रशांत दामले हा प्रसिध्द नट यात मुख्य भमिकेत आहे.

                      तो व  नायिका, या दोघांचे काम उत्तम झालेय.

 

                      नाटकात काही कविता गाण्याच्या चालीवर म्हटल्या गेल्यात.

                      त्या केदारला आवडल्या.

 

                      'पण मंजिरीला हे नाटक कसे वाटतेय ?'

                      ती त्यातले विनोदी डायलॉग्ज पाहून छानसे हसत होती.

                       केदार मात्र गंभीर चेहऱ्याने, परिक्षकाच्या नजरेतून नाटक बघत होता.

                       त्यातही त्याचे अर्धे लक्ष मंजिरीकडे होते.

                       मंजिरी दोन्ही हात अधूनमधून डावीकडे उजवीकडे करीत होती.

                       या तिच्या सवयी असाव्यात.

                       पण तिने नाटक मन लावून पाहिल्याचे केदारला जाणवले.   

         

                       नाटक संपल्यावर केदारला सुटल्यागत झाले.

 

                       बाहेर आल्यावर मंजिरी केदारला म्हणाली,

                       'अहो, चांगले होते हे नाटक. तुम्हाला नाही आवडले ? '

                       चटकन केदार म्हणाला. ' वा ! मलाही हे नाटक आवडलेय की.'

                       'दोघे अगदी प्रसन्न ठेवतात वातावरण. त्यापुढे त्यांची भांडणे एवढी मला विशेष नाही वाटली. '                   

                       'बरोबर आहे तुमचे. पण या नाटकाचा शेवट मला चांगला वाटला.'

 

                       केदार व मंजिरी बोलत बोलत निघाले.

 

                       'आता कूठे जाऊया ? शिवाजीपार्क, महालक्ष्मी ? की  हाजीअली ?'

                       मंजिरीची कूठेही जायला हरकत नव्हती.

                      केदार तिला म्हणाला, ' शिवाजी पार्कवर  जाऊया ?'

                       'हो, तिकडे जाऊ.'

                       दोघे तिकडे निघाले.

 

                       'वाटेत आपण चहा कॉफी घेऊ या.'

                       मंजिरी ' हो ’ म्हणाली.

                        दोघे शिवाजीपार्क कॉर्नरच्या एका हॉटेलात बसले.

                        ' काय मागवू ?

                         'मला फक्त चहा मागवा. तुम्ही काही खाताय तर खा.'

                         'नाही. मला काही नकोय. आपण चहा  मागवू.'

                         केदारने वेटरला चहा आणायला सांगितले.

 

                         पुन्हा केदारने नाटकाचा विषय काढला.

                         ' छान होते नाही नाटक ?'

                          'खूप छान होते. त्यातली गाणी पण मला चांगली वाटली.'

                         एवढ्यात चहा आला. त्यांचे चहापान झाले.

                         मग दोघे बाहेर पडले. पुन्हा चालत बोलत निघाले.

                         शिवाजीपार्कची चौपाटी गाठली.

 

                         भरपूर वर्दळ होती चौपाटीवर.

                         'कुठे तरी बसुया ‘ केदार बोलला.

                         मंजिरी त्याला लांबवर सिमेंटचे कठडे दाखवीत म्हणाली,

                         ' तेथे जाऊया आपण.'

                          दोघेही तेथे आले. एका ठिकाणी मोकळी जागा होती. दोघे तेथे बसले.

                          'आता कुठला विषय काढू ?’ केदारने आपल्या मनाला प्रश्न केला.

                          इतक्यात मंजिरी बोलली, 'तुम्हाला त्या दिवशी माझ्या बोलण्याचा राग आला असेल…'

                          केदारला समजले नाही.

                          'कधी काय बोलली होतीस तू ?'

                          'अहो, मी साडी सारखी नेसणार नाही म्हणून नव्हते का बोलले, ?'

                          'हो हो, आठवले मला. पण राग कशाबद्दल ?'

                          'मला तेव्हा एवढेच सांगायचे होते की साडीवर तुला मी प्रथम पाहिलेय.'

                          'छान वाटते तुला साडी. शिवाय ती नेसण्याची सवय व्हायला हवी.'

                          मंजिरीने उत्तर दिले, 'अहो, पण सवय नाही ना मला.'

                          'पण तुम्ही नका टेन्शन घेऊ. हळूहळू जमेल साडी नेसायला.'

                          केदार हसून बोलला, ' बरे वाटले हे ऐकुन.'

                          मग मंजिरीने त्याला विचारले, 'अंगठीचे माप घेतलेत तुमच्या ?'

                          'नाही. मला वेळ नाही मिळाला.'

                          'मग या आठवड्यात ते घ्या. आमच्या सोनाराला वेळ लागेल तयार करायला.'

                          केदारने उत्तर दिले, 'देतो ते दोन दिवसात.'

                           केदारने पुढे सांगितले. 'आपल्याला हॉल ठरवायला पुन्हा भेटावे लागेल बरं का ?'

                           'घरी तसे सांग.'

                           'हो, सांगते घरच्यांना.'

                           हा विषय झाल्यावर मंजिरी बोलली,

                          ' निघुया आता ? घरी पोहोचायला मला उशीर होईल.'

                            केदार हिरमुसला व म्हणाला, 'एवढ्यात निघायचे ? थांबुया की अर्धा तास.'

                            'नको नको, प्लीज, अहो इथून स्टेशन लांब आहे. त्यात आपण चालत जाणार.'

                            'मला  उशीर होईल.'

                            केदार हसून म्हणाला, 'बरं, निघूया, मात्र पुन्हा आपण भेटायचे आहे बरं का ?'

                            'नक्की, हॉल बघायला आणि अंगठीच्या मापासाठी आपली भेट होईल की.'

 

                            मग दोघेही तिथून उठले.

                            वाटेत पुन्हा चहापान  व किरकोळ गप्पा झाल्या.

 

                            स्टेशन गाठल्यावर मंजिरी केदारला हळूच म्हणाली,

                             'सॉरी हं, उगीच उशीर नको म्हणून….'

                             केदार म्हणाला, 'जाऊदे गं, मला आता याची सवय करायला हवी.'

                            ' बाय बाय……'.दोघांनी एकमेकांचा निरोप घेतला.

 

                             काही दिवसांनी केदारला मंजिरी परत भेटली.

 

                             दोघे हाजीअलीला फिरायला निघाले.  

                             दर्ग्याच्या बाजूकडील खडकांवर बसून गप्पा मारायच्या, असा  केदारचा  विचार होता.

                             प्रत्यक्षात त्या बाजूला भरतीचे पाणी आले होते.

                             मग ते रस्त्याकडील कठड्यांपाशी आले. तेथेही गर्दी होती.

                             केदार पुढे पुढे चालत जागा शोधू लागला.

                             अखेर एक रिकामी जागा दिसली. दोघे तेथे बसले.

 

                             'आपण तोंड समुद्राकडे करायचे की रस्त्याकडे ?' केदारने मंजिरीला प्रश्न केला.

                             मंजिरी मख्खपणे केदारच्या चेहेऱ्याकडे पाहात राह्यली !  

                             मग केदार रस्त्याकडेच तोंड करून बसला. मंजिरीही बसली.

 

                            'काय मग,  कशा वाटल्या आपल्या भेटी ?'

                            'कशा वाटल्या म्हणजे ? म्हणून तर आलेय ना मी ?'

                            केदार हसून म्हणाला, ' ऐकुन आनंद झाला मला.'             

                           'हो, आता लग्नानंतर रोजच आपल्या भेटी होतील ना.'

                            दोघेही खळाळून हसले.

                           ' तुझ्या घरचे काय म्हणताहेत यावर  ?'

                            'काही नाही. सहज विचारत होते की,  एकत्र कुटुंबात आता तू राहणार आहेस.'

                            'तेव्हा घरच्यांचे स्वभाव आणि त्यांच्या काही अपेक्षा असतील मुलीकडून, तर विचारून घे.'

                            'नीट माहिती असलेली बरी.'

 

                            केदार क्षणभर अबोल झाला. त्याला आपली घरची माणसं दिसू लागली.

                            अबोल स्वभावाचे  रिटायर्ड वडील, शिस्तप्रिय व तापट आई,

                            नेहेमी दमाच्या भाषेत बोलणारा धाकटा भाऊ, आणि

                            लग्न होऊन सासरी गेलेल्या पण कधीमधी येणाऱ्या दोन बहिणी.

 

                            'तुम्ही गप्प का झालात ?बोला ना ?काही चुकीचे विचारले का माझ्या घरच्यांनी ?'

                            केदार म्हणाला, त्यांनी योग्य तेच विचारलेय.'

                            'तू आमच्या घरी नवीन असणार आहेस. तुला त्यांचे स्वभाव माहिती असायला हवेत.'                                 

                            'माझे ऐक मंजिरी, तू आमच्या घरी लग्नानंतर नवीन वातावरणात राहायला येशील.'

                       'मी सोडून इतर माणसे तुला नवखी असली तरी घरात चांगले वातावरण असते.' 

                            'बाबा घरीच असतात. वाचनाची त्यांना आवड असल्याने दिवसभर काही ना काही   

                            वाचत असतात. दिवसातून दोन राऊंड बाहेर मारतात ते.'

                            'काही आणायचे असते तेव्हा आणि जवळच्या देवळातही जातात ते.'

                            'आई स्वयंपाक व नेहमीची कामे उरकल्यावर कामगार कल्याण केंद्रात जाऊन बसते.'

                             'शिवणकाम सुध्दा करते ती.'

                            'धाकटा भाऊ हल्लीच नोकरीला लागलाय. त्याची कंपनी लांब आहे.'

                             'शिफ्ट ड्युटी असते त्याला. कधी ओव्हर टाईम असला तर तो कंपनीत थांबतो.'

                            'एरव्ही कामावरून घरी आल्यावर भाऊ आराम करीत असतो.'

                             'दोन बहिणी क्वचितच येतात घरी.'

                             'तुला डिस्टर्ब होईल असे वातावरण आमच्या घरी नाही. तू काळजी नको करुस.'

                             'तू रुळशील हळूहळू.  काय ?'

 

                              मंजिरीला सारे ऐकून खूप हलके वाटले. 

                              'मी नवीन आहे ना तुमच्या घरात, म्हणून माझ्या घरच्यांनी तसे विचारले होते.'

                              'ते जाऊदे, आता नवीन घर म्हटले की कोणाही मुलीचे असेच होईल.'

                              'या सगळ्याचे टेन्शन नको घेऊस.'                              

                              'बरं, तुमची अंगठी आता चार दिवसात सोनार तयार करील.'

                             'तेव्हा तुम्हाला एकदा तेथे यावे लागेल.'

                             'हो, हो, येईन मी त्यावेळी.'

                             'बाकी तुमच्या घरी तयारी सुरू झालीय ना ?'

                           मंजिरीने केदारला खरेदी व इतर कामांचा रिपोर्ट दिला.

 

                             या गप्पात संध्याकाळ उलटून गेली होती.

                             मंजिरी केदारला म्हणाली, 'राहिलेल्या गप्पा आपण पुढच्या खेपेस मारू,'

                             'आता उशीर होईल आपल्याला.'

                             'बरं, निघुया,' केदारने हसत उत्तर दिले.

 

              दोघेही निघाले आणि वाटेत दिसलेल्या एक हॉटेल मध्ये शिरले.

                            'चहा की कॉफी मागवू ?'

                           ' कॉफीच घेऊया.'

                            केदारने कॉफी मागवली.

                            'मग, मंजिरी पुढील भेट कधी होणार ?'

                            'मी दोन दिवसांनी करते फोन.'

                     थोड्या वेळाने दोघेही हॉटेलमधून बाहेर पडले.

 

                           बस स्टॉप जवळच होता. बसही येत होती.

                           मंजिरी लगबगीने बसमध्ये शिरली. तिने केदारला 'बाय’ केले.

 

                          केदार आता एकटाच स्टॉपवर उभा राहून दुसऱ्या बसची वाट बघू लागला.

                          नकळत त्याचे मन तरंगू लागले.  

 

                         'मंजिरीसह आपला संसार लवकरच सुरू होतोय.'

                         'मंजिरी किती जिव्हाळ्याने बोलत होती आपल्याशी.'

                         'आपण कुठल्या तरुणीशी एवढ्या गप्पा आयुष्यात कधी मारल्या नव्हत्या.'

                          'किती छान होते वातावरण ! .

                          'आपण एका भेटीत पाहीलेले ' प्रियतमा ' नाटक याक्षणी आठवतेय.'

                          'त्यातले संवाद आणि गाणी आठवत आहेत.'

                         'ते जोडपे एकमेकांशी कसा खट्याळपणा करायचे, प्रसंगी भांडायचेही ! '

                         'एकमेकांना समजून घेत ते खट्टा-मिठा संसार करीत होते ! '

                          'खरं तर ही मोठी कसरत आहे. जमेल ही कसरत आपल्याला ?'

                          'आयुष्यभर आपण देखील असेच आनंदात राहू ?'

 

                         'पण ' प्रियतमा ' हे नाटक आहे.'

                          'आपण खराखुरा संसार करणार आहोत.'

                          'आपले एकत्र कुटुंब आहे. वेगवेगळ्या स्वभावाची माणसं आपल्या घरात आहेत.'

                          'ती सारी सामावून घेतील मंजिरीला ?'

                         'मंजिरी आता आपल्या आयुष्यात ' प्रियतमा ' म्हणून आलीय.'

                     'आपण तिला शेवटपर्यंत साथ द्यायला हवीय. सगळे काही छान जुळून यायला हवेय.'

 

                          'भाई साब, भायखला के लिये यहांसे कौनसी बस छुटती है ? बताओगे क्या ?,’

                          एका तरुणाने केदारला मोठ्या आवाजात विचारले, आणि केदार भानावर आला………

 

                                             ::::::::::::::::::::::::::::