💐मनातलं जनात💐

💐मनातलं जनात💐
              दररोज प्रवास करताना अन स्वैरपणे भटकताना नित्यनवे अनुभव मिळतात. त्यासाठी आपण ' जागे ' असणे मात्र महत्वाचे आहे.......

💐कान प्रामाणिक असतात.........

                  चर्चगेटकडे निघालेली गोरेगांव लोकल कशीबशी पकडली. रोजच्याप्रमाणे आडोसा पाहून उभा राह्यलो. प्रथम जोगेश्वरी, मग अंधेरी, त्यानंतर थेट वांद्रे स्टेशन येते. मग उतरायचे. संपला आपला सकाळचा रेल्वे प्रवास ! धक्काबुक्कीची आता सवय झालीय. पिट्टू सॅकवाले हैराण करतात या गर्दीत. सॅक सरळ हातात घेऊन ती खाली धरण्याऐवजी हे अक्कलवंत पुढे स्वतःच्या पोटावर लावतात ! त्यामुळे जागा व्यापते. पुढच्यालाही ती लागते, टोचते. मीही सॅक वापरतो. पण नेहेमी गर्दीत ती हाती घेऊन खाली धरून प्रवास करतो.
                  आजही तेच ! गर्दी होतीच.  या गर्दीत टपोरे खूप असतात. वांद्रे स्टेशनला या गर्दीतून उतरायला सोयीचे व्हावे म्हणून एका बाजूस मी उभा होतो. तेथे एकजण दरवाजाला दांडी पकडून  उभा राह्यलेला नीळ्या डोळ्यांचा तरुण प्रवाशी हातातला टचस्क्रीन मोबाईल पाहत होता. त्याची बोटं मोबाईलवरून फिरू लागली.
                       अगदी दरवाजाजवळ बिनधास्तपणे भान हरपून मोबाईल हाताळणाऱ्या या वेड्या तरुणांना रोखणार कोण ? मनात आपण फक्त चरफड करायची ! लोकल धडाडत पुढे चालली होती. आता ' त्या ' तरुणाने मोबाईलवरची बोटं थांबवली आणि तो सॅकमध्ये ठेवला !
                 तो एका हाताने दांडी धरून बाहेर पाहू लागला. नंतर क्षणात त्याच्या गळ्यातून
' रफी 'चे जुने गीत ऐकायला येऊ लागले ! गीताचे मंदस्वर जवळच्या गर्दीत पसरले अन वातावरण बदलून स्वरमयी झाले......' नींदने क्या क्या ख्वाब दिखाए....... दिनमे सपने टुट गये.......' माझ्यासह आजूबाजूच्या रसिक प्रवाशांना भुलविणारे स्वर्गीय महंमद रफीचे स्वर या गर्दीत ऐकणे, तेही रेडिओमधून नव्हे तर कुणाच्या गळ्यातून समक्ष ऐकणे हा आनंदाचा अनुभव नव्हे ?
                आपले डोळे  ' त्या ' लटकेश्वर तरुणाच्या मोबाईलप्रेमावर रागावलेत. पण कान ? आपले कान मात्र स्वप्नातली रात्र आणि दिवसा तुटलेले वास्तव दर्दभऱ्या गीतातून मला ऐकवत होते !
                 आता हा  ' नीळा रफी ' आपले स्वप्नगीत संपवून दुसरे गीत म्हणायला लागला ! पण
 हाय ! मला आता उतरायचे होते वांद्रयाला ! गाडी थांबली. क्षणभर त्या निळ्या स्वरमयीला पाहात  मी खाली उतरलो, माझ्या प्रामाणिक कानांना घेऊन ! पाऊले ऑफिसच्या वाटेकडे निघाली. कान मात्र त्याच माहोलमध्ये माझी सोबत करू लागले.....................

                   -------------------------------------